Hallo allemaal, op 12 oktober zijn we na een gezamenlijke opening in het Baken te Ochten, op weg gegaan naar het treinstation in Rhenen. In de stromende regen hebben we afscheid genomen van familie en/of vrienden. Hierbij werden de nodige traantjes gelaten. Maar goed, het regende dus dat viel niet zo op. Om 16:08 uur zijn we in sneltreinvaart op weg gegaan naar Schiphol. Hier kwamen we om half 6 aan.
Op Schiphol verliep alles redelijk soepel. Er was nog wat stress over een vergeten paspoort, maar dat is al snel opgelost door een hulpvaardige ouder. En zo vertrok het vliegtuig, met de hele groep compleet, om 20:50 uur. Het was een rustige vlucht met een fijne landing. Om 5:55 zijn we geland op Nairobi Airport. Ook op Nairobi Airport verliep alles vlotjes. Op vrijdagochtend, om iets over zeven, stapten we in de bus, om op weg te gaan naar Busia.
En het was me een rit… een aantal van de jongeren hebben wat proberen bij te slapen. Hoewel dat niet al te gemakkelijk gaat met zo’n hobbelige weg en met zoveel bijzondere dingen die we te zien kregen. Zo kan ik u vertellen dat we om 07:35 uur al de eerste giraffe hebben gespot! Daarna volgden de marabous, koeien, apen, ezeltjes, zebra’s en zelfs 2 kamelen!
Wat ons ook erg opvalt, is dat de mensen hier erg vriendelijk en respectvol zijn naar ons toe. Zo wordt er vaak naar ons gezwaaid en gaan mensen het gesprek met ons aan. Er is ook een andere kant. En deze kant vind ik wat moeilijker om te benoemen. Ondanks dat de mensen zo vriendelijk zijn, is er overduidelijk armoede in dit land. Als je naar buiten kijkt, zie je mensen wonen en leven in sloppenwijken. In hutjes van een paar golfplaten en soms nog erger… moeders met kinderen in een draagzak, die hun was ophangen in een boom en onder dezelfde boom hun slaapplaatsen hebben. We zien ouders met jonge kinderen die op het land aan het werk zijn. Kinderen die eigenlijk de leeftijd hebben om naar school te gaan…
Kenia heeft zijn mooie kanten als je kijkt naar de natuur, maar ook schrijnende kanten als je kijkt naar de bevolking. Dit heeft een diepe indruk gemaakt. Niet alleen op mij, maar ook op de groep.
Daarom zijn we dankbaar dat wij deze reis mogen maken. Niet alleen om de mooie dingen die we te zien krijgen, maar ook om daadwerkelijk een steentje bij te dragen. We zijn dankbaar voor het prachtige bedrag dat we met de acties hebben mogen ophalen. Dankbaar voor alle sponsors en mensen die met ons meegeleefd hebben. Maar ook dankbaar dat God ons steun, kracht en moed heeft gegeven. We hopen dat God ons tijdens deze reis wil beschermen en dat Hij ervoor wil zorgen dat ons werk (en het werk van andere organisaties) gezegend mag worden. Daarom vragen we u ook of u voor ons en voor de mensen in Kenia wilt bidden.
Na een busreis van rond de 12 uur zijn we aangekomen bij het hotel in Busia. Vanavond lekker op tijd naar bed en uitrusten van de reis. Tot morgen!
Welkom bij de tweede dag van de blog
Vandaag was de eerste dag dat we er echt op uit gingen. Na het heerlijke ontbijt zijn we vertrokken richting het project. We bezochten zowel het weeshuis als de kerk. Daar hebben we kennis gemaakt met alle kinderen en de volwassenen. We werden onthaald met een vlaggenceremonie die eindigde met het Wilhelmus. Vervolgens gingen we bij de locals, genaamd: “Boda Boda’s”, achterop de brommers richting het Victoriameer. Tijdens een indrukwekkende tocht, dwars door het landelijke gebied van Kenia, voelden we ons erg bekeken en werd er veel geroepen. Naast de locals was het landschap imposant. Eenmaal aangekomen bij het Victoriameer, vielen er een aantal in de smaak (vooral de blonde dames). Ze wilden namelijk allemaal op de foto. Na deze foto’s en een korte rondleiding op de vismarkt, zijn we ingestapt in een vissersbootje. Deze boottocht was wederom indrukwekkend. Eenmaal terug aan land gingen we al vrij snel weer terug met de “Boda Boda’s”. Na even op adem komen van de terugreis, kregen we een korte rondleiding op het project. Deze rondleiding van het project was kort en krachtig, aangezien de pap bij de meeste op was. Wel hebben we er wat van opgestoken, van hoe ze hier gewassen kweken en vissen fokken. De rondleiding wordt vervolgd….
Nu was het moment aangebroken om naar het hotel te gaan. Hier hebben we ons even op kunnen frissen om vervolgens in groepjes onze ervaringen te delen. Hierbij kwam nadrukkelijk naar voren dat we geraakt zijn door de manier van leven hier. Dit was het laatste voor vandaag. Eten en lekker naar bed! Morgen weer vroeg op…
Blog 3
Terwijl de zon opkwam en we genoten van een vroeg ontbijt op zondag 15 oktober, zijn we (net iets te laat) vertrokken naar het weeshuis. Gelukkig realiseerden we ons dat de dienst wat later begon dan gepland, waardoor we nog wat speling hadden. Terwijl we naar het weeshuis reden, viel het ons op dat de mensen op zondag erg netjes gekleed zijn. Overal stonden kerken en die waren ook goed te horen. Tijdens de rit is de bus verschillende keren staande gehouden door de politie. Hierbij kwam al snel naar voren dat het van groots belang was om een gordel te dragen in verband met de veiligheid. Dit terwijl de tweebaansweg als vierbaansweg werd gebruikt. Bij aankomst bij het weeshuis waren de vrolijke klanken van de kerkdienst al van ver te horen. Na het plaatsnemen in de kerk en het luisteren naar het gezang van de mensen, werd iedereen van de groep individueel door Teun voorgesteld aan de Keniaanse kerkgangers. Mathieu ging voor in de kerkdienst, waarbij zijn verhaal door de pastor werd vertaald.
Om ook ons steentje te kunnen bijdragen aan de kerkdienst hebben wij een lied uitgekozen en dat gezongen tijdens de kerkdienst. Hierbij vertelde een bewoner dat hij het lied wel mooi vond, maar dat we wel hartstikke stil stonden. Hij vond het lied nog niet af. Als afsluiting van de dienst heeft Teun medegedeeld dat het vanuit Become mogelijk gemaakt is om de kinderen voor nogmaals een half jaar maaltijden te bieden na de kerkdienst. Om de samenwerking tussen Kenia en de hervormde gemeente Ochten bij de bouw van de kerk vast te leggen, is er een steen die voor de kerk wordt neergezet. Buiten de kleine taalbarrière, waarbij er “hervormoe” in plaats van “hervormde gemeente Ochten” stond, was dit een mooi symbool dat door Hannie, Mathieu, Teun en de pastor voor de kerk neergezet is.
Na de kerkdienst zijn we als groep naar het weeshuis gegaan. Hier hebben wij de rondleiding afgemaakt waarbij we de kippen, de varkens, en parelhoenen te zien kregen. Na de rondleiding hebben we verschillende activiteiten met de kinderen gedaan. Hierbij kwam al snel naar voren dat de kinderen in het weeshuis wel gewend waren aan het zien van blanken, maar dat de meiden en jongens met lang zacht haar toch wel erg in trek waren. Om deze bijzondere dag vast te leggen zijn er verschillende professionele fotografen ingeschakeld. Met fonkelende ogen en ernstige gezichten legden de kinderen van het weeshuis hun dag vast, alsof ze geboren fotografen waren, en liepen zelf rond met de camera’s van Amyk en Pieter Nel. Buiten het vlechten van de haren werd er gevoetbald met de jongens, en werden er verschillende spellen gespeeld zoals zakdoekje leggen, tikkertje en Keniaanse spellen. Tegen het einde van de dag was het eindelijk tijd voor frisdrank en snoep voor de kinderen. Het bijzondere hierbij was dat het uitdelen en opdrinken/eten zonder enige vorm van chaos verliep. Na het eten en drinken was er tijd voor nog meer voetbal en schilderen met waterverf. Bij het schilderen zagen we dat iedereen sterk geïnspireerd was en dat er verschillende natuurtalentjes tussen zaten. Als afsluiting van de dag hebben de kinderen een dans uitgevoerd voor de groep. Daarna zijn we weer teruggekeerd naar het hotel. Na een korte nabespreking van de dag was het eindelijk zo ver: eindelijk, na zoveel dagen, kregen we weer een portie friet voor ons. De vertrouwde smaak bracht een vlaag van thuis met zich mee. Na het eten kregen we te maken met iets wat we minder hadden gemist: een flinke regenbui. Maar dit mocht de pret niet drukken. We hebben de hele avond onder afdakjes gezellig gezongen en gelachen, en zo een erg drukke dag gezellig met z’n allen afgesloten.
Blog 4
Op maandag 16 oktober startten we de dag wederom met een heerlijk ontbijt, waarbij deze keer ook patat werd opgediend. We hadden de vorige dag er zoveel van gegeten dat het personeel waarschijnlijk dacht dat we het in de ochtend ook wel naar binnen zouden werken. Na het ontbijt zijn we weer vertrokken richting het project.
Voordat we aankwamen in het weeshuis maakten we een tussenstop bij de lokale supermarkt, waar we maar liefst 60 pakjes tandpasta en tandenborstels gingen halen voor de kinderen in het weeshuis. Als u dacht dat daarna het schap wel leeg geweest zou zijn heeft u het mis. Er ligt van elk product zoveel voorraad dat je je bijna afvraagt of alles wel op kan.
Eenmaal aangekomen op het project stond het bouwvakkersteam ons al op te wachten. De sterke mannen (en ook een paar vrouwen natuurlijk) mochten meehelpen met het bouwen van de kerk en de rest ging beginnen met groenten oogsten. Nu had het de vorige dag/nacht geregend, dus u begrijpt wel dat de witte sneakers ondertussen niet meer wit zijn en er onder een aantal slippers flinke plakkaten modder zitten. Wat we eerst aanzagen voor gewone modder, bleek een mengsel te zijn met mensenpoep. Dit wordt als mest voor het gewas gebruikt. Ze schrikken op deze manier de buren af zodat deze hun gewas niet stelen. Erg leuk was dat we hier achter kwamen nadat Marthianne het een goed idee vond om op blote voeten door de modder te gaan lopen. Na het oogsten van de groenten hebben we deze ook gewassen en gesneden. De betreffende groente was een soort kool die ons aan boerenkool deed denken. Later hebben de kinderen dit tussen de middag gegeten samen met een maisbol. We merkten tijdens het werken dat er geen haast bij was.
Daarna verzamelde de groep zich weer en gingen we met zijn allen naar de visvijver, waar we met een authentieke hengel (lees: een tak met een draad en een haakje eraan) de visvijver voor ons gevoel hebben leeggevist. Het vissen ging er hier ook een stuk leuker aan toe dan in Nederland, met 30 seconden had je een vis aan je haak hangen. Tijdens de lunchpauze van de kinderen hebben we de tandenborstels en tandpasta uitgedeeld, toverden we nagellak tevoorschijn en hebben we de nagels van de kinderen gelakt. Geen enkele kleur was te gek en zelfs de jongens konden niet achterblijven en gingen met prachtig gelakte nageltjes terug naar school.
Toen de kinderen weer naar school gingen mochten we meekijken hoe ze met zijn allen hun eigen volkslied onder de gehesen Keniaanse vlag zongen. De leraren zijn nog aan ons voorgesteld en er is een groepsfoto gemaakt met alle leerlingen en onze groep, waarna we weer richting het hotel vertrokken.
Op onze reis terug naar het hotel, namen we een moment om een tussenstop te maken bij de moeder van Brevin die vlak bij het project woont. Zij vertelde ons dat het voor haar als vrouw erg moeilijk is om rond te komen en dat ze zich elke dag afvraagt of ze meer dan één maaltijd kan eten. Ondanks dat kan ze toch elke dag God danken hoe goed Hij voor haar zorgt. We realiseren ons dan weer hoe goed wij het in Nederland hebben en dat we God ook erg dankbaar mogen zijn voor wat hij ons geeft.
Eenmaal terug bij het hotel bespreken we alles nog even na en wachten we met een klein beetje ongeduld af tot het eten klaar is. Want dit gaat ook op zijn Keniaans. Zo hebben we weer een drukke dag afgesloten en gaan we, zoals Teun zou zeggen, met een voldaan gevoel de koffer in.
Blog 5
Waar zullen we eens beginnen? Vandaag moesten we vroeg uit de veren, want het ontbijt begon al om 7:00. Echter bleek dat de groep al goed de Keniaanse gewoonten heeft overgenomen, want het grootste deel was uiteraard te laat. Ook was vandaag de dag dat we van hotel gingen wisselen. Koffers ingepakt en weer bovenop de bus. Voordat we bij het hotel aankwamen, hadden we nog 2 tussenstops.
De eerste was het weeshuis, we moesten afscheid gaan nemen van de kinderen en het project Boma Letu. De projectleiders van Boma Letu wilden graag een permanente herinnering aan ons bezoek. Dit werd gedaan door het planten van bomen. Alle 21 mochten we een boom planten. Tijdens het planten van iedere boom was het de bedoeling dat de rest van de groep flink ging klappen en joelen. En dat deden we dus ook, wel 21 keer!
Vervolgens namen we afscheid van de kinderen. Dit werd gedaan met een vlaggenceremonie. De Nederlandse vlag, die de afgelopen drie dagen heeft gewapperd, werd weer naar beneden gehaald. Bizar hoe gedisciplineerd en gestructureerd dit verloopt. Toen we naar de bus terugliepen, realiseerden we ons pas echt dat dit een definitief afscheid was, en dat maakte diepe indruk op iedereen.
Vervolgens gingen we door naar de 2e stop. Na tweeënhalf uur rijden bereikten we de universiteit van Kakamega. Op deze universiteit heeft Brevin (een van de projectleiders) gestudeerd. We werden ontvangen met een warm welkom. De docenten en studenten waren erg geïnteresseerd in het schoolsysteem van Nederland. Op een gegeven moment waren we rustig in gesprek met internationale studenten uit andere Afrikaanse landen, toen plotseling iemand binnenkwam met twee joekels van camera’s, alsof hij lenzen had die reikten van hier tot Tokyo, om ons te fotograferen.
Vervolgens stapten we allemaal weer in de bus richting het hotel, dat nu nog maar 5-10 minuutjes rijden was. Koffers gedropt en even wat gedronken. Vervolgens gingen we lopend naar een lokale markt. Dit was me toch een ervaring. De groep was verbaasd over de drukte. Bij elke stap die we zetten werden we nageroepen en aangesproken. Overal waar je kijkt is levendigheid en vliegen de tuk tuk’s je om de oren of lopen koeien voor je voeten. Een mierennest is er niks bij. Maar goed, nadat de nodige souveniers gescoord waren liepen we weer terug naar het hotel. Op een gegeven moment begon een groepje zwerfkinderen ons te volgen, hopend op wat eten of geld. Best heftig om dit van zo dichtbij te ervaren.
Weer aangekomen bij het hotel hebben we gegeten van het buffet en is iedereen naar bed gegaan. Tot de volgende!